با تقسیم یک برنامه به سه قسمت مدل، نمایشگر و کنترلگر، مدیریت برنامه یا پروژه را ساده تر می کند.

از ViewState و فرم های سروری استفاده نمی کند و از این نظر برای برنامه نویسانی که تسلط کامل بر رفتار برنامه را می خواهند عالی است.

از الگوی کنترلگر جلو استفاده می کند که درخواست های برنامه را توسط یک کنترلگر پردازش می کند. این مسئله باعث می شود تا بتوانیم برنامه هایی را طراحی کنیم که از زیر ساخت های غنی مسیر یابی پشتیبانی می کند.

پشتیبانی بهتری از طراحی و توسعه آزمون محور دارد.

برای برنامه های پشتیبانی شده توسط تیم های بزرگ برنامه نویسان و زارحی که کنترل بسیار بر رفتار برنامه را می خواهند، بهتر کار می کنند.